troszczący się o swe zdrowie cielesne. No, co to ma znaczyć – trzydzieści osiem lat, a już i brzuszek, i zadyszka, i żadnej zręczności. – Aleksy, naprawdę, pobawił się pan i starczy! – zwrócił się podprokurator do tropikalnych krzewów, zza których dopiero co doleciał szelest szybkich bosych nóg. – Przecież to ja, Berdyczowski, pan mnie doskonale zna! Przybywam tu do pana z polecenia władyki Mitrofaniusza! Zabawa ni to w chowanego, ni to w berka – a ściślej mówiąc, w jedno i drugie naraz – dosyć mu się już dłużyła i podprokurator był potwornie zmęczony. Donat Sawwicz Korowin pozostał u wejścia do oranżerii. Pociągając cygarko, przyglądał się z zainteresowaniem manewrom obu stron. Samego Lentoczkina wysłannik władyki jeszcze nie widział, ale chłopczyna z pewnością tu był – raz i drugi zza szerokich, lśniących liści mignęło gołe ramię. – Nie martw się pan, on się zaraz zmęczy – powiedział doktor. – Słabnie z każdym dniem. Tydzień temu, ilekroć musieliśmy go zbadać, sanitariusze po pół godziny za nim ganiali, nawet zdejmowali go z palm. Dwa dni temu wystarczył kwadrans. Wczoraj – dziesięć minut. Kiepsko. Mógłby i mnie sanitariuszy użyczyć – pomyślał z rozdrażnieniem urzędnik. Demonstruje, że dla światowej znakomitości władze gubernialne to żadne władze. Też, tak jak przeor, obraził się za ton listu. W przeciwieństwie jednak do archimandryty doktor raczej podobał się Berdyczowskiemu. Spokojny, rzeczowy, lekko, niewyzywająco ironiczny. Wysłuchawszy śledczego, rozsądnie zaproponował: „Najpierw niech pan obejrzy swojego Lentoczkina, a potem wrócimy tutaj i porozmawiamy”. Ale, jak już mówiliśmy, popatrzeć na Aloszę okazało się wcale nie tak łatwo. Po dalszych kilku minutach udało się zagnać dzikiego mieszkańca dżungli w kąt i wtedy, nareszcie, bieganina się skończyła. Zza wspaniałego krzewu, obsypanego nienaturalnie granatowymi kwiatami (za nim była już tylko szklana ściana), wychylała się kędzierzawa głowa z wytrzeszczonymi w przerażeniu błękitnymi oczyma. Pan Matwiej zauważył, że chłopczyna bardzo skapcaniał i całkiem stracił rumieniec, a włosy ma splątane i obwisłe. – Nie trzeba – powiedział płaczliwym głosem Alosza. – Ja niedługo do nieba polecę. On po mnie przyjdzie i zabierze. Zaczekajcie. Za radą doktora podprokurator nie starał się podkraść bliżej do chorego, żeby nie doprowadzić do ataku. Zatrzymał się, rozłożył ręce i zaczął najłagodniej, jak umiał: – Drogi panie Aleksy, przeczytałem pański ostatni list, ten, w którym pisał pan o magicznym zaklęciu i o domku pławowego. Pamięta pan, co tam zaszło, w tym domku? Z tyłu chrząknął Korowin. – Aleś pan szybki. Akurat on panu tak od razu opowie... – Nie chodź tam – cienkim głosikiem ostrzegł nagle Alosza Berdyczowskiego. – Przepadniesz. Doktor podszedł i stanął koło podprokuratora. – Pardon – szepnął. – Nie miałem racji. Pan na niego działa w jakiś szczególny sposób. Zachęcony powodzeniem Matwiej Bencjonowicz zrobił pół kroku do przodu. – Miły panie Aleksy, władyka przez pana stracił sen i spokój. Nie może sobie darować, że pana tu przysłał. Zabierzmy się razem do niego, co? Powiedział mi, żebym bez pana nie wracał. Pojedziemy? – Pojedziemy – wymamrotał Alosza. – I o tamtej nocy pomówimy? – Pomówimy. Berdyczowski tryumfalnie obejrzał się na lekarza: no i co? Tamten milczał, pochmurny i zaniepokojony. – Z panem pewnie się coś niewiarygodnego zdarzyło? – ostrożniutko, jak rybak żyłkę, ciągnął swoje Berdyczowski. – Zdarzyło. – Objawił się panu Wasilisk?