wyjść, bo czekało ją kolejne zadanie, ale najpierw musi sprawdzić, co dzieje się w domu. Prędzej, prędzej! Czemu nie odgadła, że ściemni się niemal w jednej chwili? Powinna była się domyślić. I czemu instynkt nie podpowiadał jej, gdzie odbędzie się to coś, co szykowało się tej nocy? Tak na logikę na miejsce spotkania w Nowym Orleanie najprawdopodobniej zostanie wyznaczony cmentarz - ale który? Ponownie zerknęła na niebo. Księżyc wyglądał groźnie, lecz wciąż jeszcze nie była to Czarcia Pełnia, zalewająca wszystko krwistą poświatą. Kiedy wysiadła z samochodu, poczuła, że coś jest nie tak, więc pędem wpadła do środka, gdzie czekała w pełni gotowa do akcji Stacey, która oblała się wodą święconą, a w dłoni trzymała pistolet nabity specjalnie przygotowanymi kulami ze srebra i osikowego drewna. - Mogłam cię zabić! - krzyknęła na widok Jessiki. - Ale nie zabiłaś. Dobrze cię wyszkoliłam i mam do ciebie zaufanie. - Dobrze, że wróciłaś. Przyznam się szczerze, że nigdy w życiu się tak nie bałam. Cały czas mam wrażenie, że jeszcze ktoś tu jest. - Bo jest! - rzekła z przekonaniem Jessica. - Gdzie Jeremy? RS 204 - Na górze. Jego pokój jest doskonale zabezpieczony, dopilnowałam wszystkiego. Jessica już biegła po schodach. - Ale nie możesz zabezpieczyć go przed nim samym, prawda? Minęła swoją sypialnię, sypialnię Bryana, szarpnęła trzecie drzwi, alarmując tym właśnie zasypiającą Nancy. - Co się dzieje? - przestraszyła się dziewczyna. - Nic, śpij dalej. Czwarte drzwi. Pusty pokój. A na balkonie objęci Jeremy i Mary. Zdawało się, jakby Jessica dosłownie przeleciała nad podłogą, w jednej sekundzie znalazła się przy nich, lecz Jeremy natychmiast zasłonił ukochaną swoim ciałem. - Stój! Nic mi nie zrobiła, przysięgam. A ja nie wpuściłem jej do twojego domu. Jeśli chcesz ją zabić, najpierw musisz zabić mnie. - Jessico, proszę - odezwała się zza jego pleców Mary. - On mówi prawdę, nie zrobiłam mu żadnej krzywdy. - Sama zobacz. - Jeremy przechylił głowę na bok, by pokazać szyję, na której nie było żadnego śladu. Jessica wiedziała, że nie powinna się wahać, nie miała sekundy do stracenia. Na balkon wypadła Stacey, wyciągając broń przed siebie, lecz przyjaciółka przytrzymała ją. - Pokaż ręce, Jeremy - rozkazała. - Podwiń rękawy i pokaż żyły. Zrobił tak, ukazując nienaruszoną skórę. Owszem, wampiry miały jeszcze inne sposoby, lecz Jessica nie sprawdzała już dalej, gdyż nie wątpiła, że Jeremy nie kłamie. Kto wie, może jeszcze uda się uratować Mary? RS 205 - Stacey, przynieś jej picie. - Co? - Słyszałaś. - Ale jak możesz ufać... - Trzeba w coś wierzyć, Stacey. Proszę, pospiesz się. Idź już.