raport o śmierci Amandy Jane Quincy. Na miejscu zdarzenia pierwszy zjawił się policjant z policji stanowej, którego wezwał przez komórkę kierowca ciężarówki. Było to o piątej pięćdziesiąt dwie. Roztrzęsiony kierowca ciężarówki zeznał, że zobaczył ciało na poboczu. Wysiadł i znalazł starszego mężczyznę, który wydawał się mart¬ wy, zabitego niedużego psa, a nieco dalej w krzakach forda explorera rozbi¬ tego o słup telefoniczny. Spod pogniecionej klapy wydobywała się para. Mężczyzna ten powiedział, że wołał do kobiety siedzącej za kierownicą, ale bez skutku. Nie dotykał jej ani nie ruszał, bo, jak wiedział, w podobnych wypadkach można tylko bardziej zaszkodzić poszkodowanemu. Kierowca ciężarówki był jeszcze na miejscu wypadku, kiedy zjawił się policjant. Zaprowadził funkcjonariusza do ciała przechodnia. Policjant stwier- 32 dził śmierć na miejscu. Potem podeszli do explorera. Policjantowi udało się jakoś wyważyć drzwi od strony kierowcy. Sprawdził puls kobiety. Ofiara wykazywała słabe oznaki życia, co policjant zgłosił na centralę. W tym czasie kierowca ciężarówki przyjrzał się obrażeniom głowy kobiety, odwrócił się i zwymiotował. Raport zawierał wiele szczegółów, głównie dzięki temu, że policjant natychmiast wezwał karetkę. Rainie wiedziała z doświadczenia, że nikt nie zaciera śladów lepiej niż pracownicy pogotowia, no, może z wyjątkiem stra¬ żypożarnej. Przyjrzała się uważnie zdjęciom z polaroida, jak również małym rysunkom, które wskazywały, gdzie znaleziono pieszego i jego psa, a następnie szkic przedstawiający położenie samochodu względem słupa. Z danych wynikało, że ford explorer rocznik 1996 był zarejestrowany na nazwisko Amandy Jane Quincy i że został zakupiony trzy lata wcześniej. Był to model bez dodatkowych bajerów, bez automatycznej skrzyni biegów i - na nieszczęście dla Mandy - bez poduszki powietrznej. W chwili zderzenia kierowca nie miał zapiętych pasów. Policjant zapisał, że pas kierowcy „nie funkcjonował". Rainie nie wiedziała, co to może znaczyć, ale na kolejnych stronach również nie znalazła wyjaśnienia. Rozczarował ją fakt, że nie wezwano specjalistów z drogówki. W stanie Oregon policja miała specjalny oddział, który specjalizował się w analizowaniu i rekonstrukcji wypadków. W Wirginii albo nie mieli takiego oddziału, albo doszli do wniosku, że nie ma potrzeby go wzywać. Dobrze, że tamten policjant zapisał przynajmniej podstawowe rzeczy. Na zakręcie nie było śladów, czyli kobieta nawet nie próbowała hamować. Na boku i tyle samochodu nie znaleziono żadnych uszkodzeń ani zadrapań lakieru, które mogłyby wskazywać na udział innego pojazdu. Na miejscu wypadku nie znaleziono śladów innych samochodów. Wniosek policjanta był prosty: wypadek z udziałem jednego auta, kierujący stracił panowanie nad pojazdem, zrobić badania na narkotyki i alkohol. Na pogotowiu policjant dopisał do raportu jeszcze jedno zdanie: Badanie wykazało 2 promile alkoholu we krwi. Kobieta kierująca samochodem ma poważne obrażenia głowy i prawdopodobnie nie przeżyje. Na tym notatka się kończyła. Ofiara wypadku nie odzyskała świadomości, więc nie przedstawiono jej oskarżenia. Ponad rok później - zmarła. Sprawa zamknięta. Rainie poczuła chłód. Odłożyła notatki, ale zdjęcia nadal trzymała w dłoniach. Zdjęcia nieszczęsnego mężczyzny, który wyszedł na spacer z psem. Zdjęcia biednego foksteriera, który miał nie dość długą smycz. Zdjęcia masywnego pojazdu, którego przód od uderzenia spłaszczył się, jakby był z papieru.